می خونم عاشقونه از حسین

می سوزم از غم و درد حسین

می دونم قصه تشت طلا

می میرم واسه حسین

از مردی می خونم که دلش

دریا بود اما تشنه لبش

چشمونش مثل چشمه نور

روشن بود روز و شبش

وای بر ما گشته کربلا محشر کبری ، ای خدا

یا زهرا زینب تنها ، مانده در صحرای بلا

آواره دختر مولا در پی آقا کربلا

وای بر ما کشته شد سقا یا حسین مولا ای خدا

آقا جون گل تو پژمرد ، تو دل غریبی افسرد

شاخه ی تکیده یاس دم آخرم تبرک

وای بر ما گشته کربلا محشر کبری ای خدا

یا زهرا زینب تنها ، مانده در صحرای بلا

آواره دختر مولا در پی آقا کربلا

وای بر ما کشته شد سقا یا حسین مولا ای خدا

به نام خدا

سلام به همه بروبچ، از داشی ها تا آبجی ها

سایت زیر بین اسم "خلیخ همیشه فارس" و ؟؟خلیخ مجهول ع رب ی؟؟ یه رای گیری گذاشته. البته نا گفته نماد که هر چند وقت یکبار یکی از این سایت های مجهول الحال از این رای گیری ها راه می اندازه برای سنجش وفاداری و غرور ملی و تعصب ما ایرانیان نسبت به نام "خلیخ همیشگی فارس" که البته هدف این رای گیری چیزی فراتر از این هاست.بیش از 1.5 میلیون نفر شرکت کردند و ما (ایران) 72.8 درصد هستیم.خدایش کاری کنید که برای همیشه این مسخره بازی ها رو جمع کنند.الهی امین

حالا اگه می خواید یه دهنی توپل به این با شعورها؟؟؟؟؟؟ بزنید به سایت زیر برید و  گزینه persian Gulf را از انتخاب کنید.

http://persianorarabiangulf.com/index.php

خدا پشت و پناهتون

امروزه ضرب المثل ایرانی "خنده بر هر درد بی درمان دواست " مصداق كاملاً علمی پیدا كرده است.
دانش پزشكی در قرن حاضر به وضوح می داند، اشخاصی كه اصطلاحاً یك لب و هزار خنده گفته می شوند، نسبت به آنان كه به اصطلاح با خودشان نیز قهرند و نسبت به زندگی بد بین و عبوس هستند، بسیار كمتر دچار بیماری های جسمی و روانی می شوند.

ماند خاکستر بجا از خيمه‌هاي سوخته          سبز شد بانگ عزا از خيمه‌هاي سوخته

مي‌رود تا آسمان همراه بانگ يا حسين         شعله شور و نوا از خيمه‌هاي سوخته

آب آب کودکان تشنه در ظهر عطش              رفته تا عرش خدا از خيمه‌هاي سوخته

از سفير تير صيادان غزالان حرم                   در بيابان شد رها از خيمه‌هاي سوخته

در شرار آتش بيداد روئيد از جگر                   شيون آل عبا از خيمه‌هاي سوخته

درغبار آتش و اندوه مي‌آمد برون                   سروهاي سر جدا از خيمه‌هاي سوخته

ناله‌ها مي‌داد سر بيمار دشت کربلا              ناله‌هايي جانگزا از خيمه‌هاي سوخته

کس در آن وادي غم جز زينب محزون نبود       تا برون آرد و را از خيمه‌هاي سوخته

از ميان شعله‌هاي مرگ چون آيد برون           اهل بيت مصطفي از خيمه‌هاي سوخته

مي‌تراود عطر مظلوميت خون خدا                 تا ابد در کربلا از خيمه‌هاي سوخته

نام شاعر:عباس براتي‌پور

کاش صاحب برسد بنده به زنجیر کند                    این جوانان همه را در ره خود پیر کند
 

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی                  چشم بر در بُود و دلبر او دیر کند
 

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد                        با نگاهش به دل غمزده تأثیر کند
 

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من                         خود بسازد دل ویرانه و تعمیر کند
 

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود          که ز گرمی لبش مسأله تغییر کند
 

چند سالی است که از هجر رخش می گِرییم        کاش با نیمه نگه از همه  تقدیر  کند
 

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا                     در میان صُحُف فاطمه تحریر کند
 

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم                        با همان لحن علی نغمه تکبیر کند
 

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم                     تا فقط مجلس او جان مرا سیر کند

بر گرفته شده از:

www.bimarefat.ir

شعری در مورد شهیدان

(تقدیم به سید اهل قلم آوینی)

به سوی جبهه می رفت ونگاهش سوی مادربود/
وداعی کرد طولانی که گویی بار آخر بود

و او می رفت آهسته به سوی خاکریز عشق/
وجبهه از حضور او پر از احساس باور بود

دو چشمش خیس از اشک و دلش لبریز از احساس/
میان جمع بود اما دل او جای دیگر بود

عجب حال عجیبی داشت آن شب در دل سنگر
و او آماده پرواز مثل یک کبوتر بود

زمان حمله نزدیک و همه آماده رفتن/
نوای کاروان آن شب پر از الله اکبر بود

چپیه روی دوش او به سر سربند یا حیدر/
و او در کارزار جنگ چو سربازی دلاور بود

زمین دریایی از خون شد،زمرگ لاله های سرخ/
و او مانند یک ماهی به شط خون شناور بود

که ناگه ترکشی خورد و تبسم کرد و پرپر شد/
از او در ذهن من باقی، همان لبخند آخر بود