کاش صاحب برسد بنده به زنجیر کند                    این جوانان همه را در ره خود پیر کند
 

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی                  چشم بر در بُود و دلبر او دیر کند
 

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد                        با نگاهش به دل غمزده تأثیر کند
 

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من                         خود بسازد دل ویرانه و تعمیر کند
 

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود          که ز گرمی لبش مسأله تغییر کند
 

چند سالی است که از هجر رخش می گِرییم        کاش با نیمه نگه از همه  تقدیر  کند
 

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا                     در میان صُحُف فاطمه تحریر کند
 

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم                        با همان لحن علی نغمه تکبیر کند
 

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم                     تا فقط مجلس او جان مرا سیر کند

بر گرفته شده از:

www.bimarefat.ir

شعری در مورد شهیدان

(تقدیم به سید اهل قلم آوینی)

به سوی جبهه می رفت ونگاهش سوی مادربود/
وداعی کرد طولانی که گویی بار آخر بود

و او می رفت آهسته به سوی خاکریز عشق/
وجبهه از حضور او پر از احساس باور بود

دو چشمش خیس از اشک و دلش لبریز از احساس/
میان جمع بود اما دل او جای دیگر بود

عجب حال عجیبی داشت آن شب در دل سنگر
و او آماده پرواز مثل یک کبوتر بود

زمان حمله نزدیک و همه آماده رفتن/
نوای کاروان آن شب پر از الله اکبر بود

چپیه روی دوش او به سر سربند یا حیدر/
و او در کارزار جنگ چو سربازی دلاور بود

زمین دریایی از خون شد،زمرگ لاله های سرخ/
و او مانند یک ماهی به شط خون شناور بود

که ناگه ترکشی خورد و تبسم کرد و پرپر شد/
از او در ذهن من باقی، همان لبخند آخر بود