شنیدم گلها را آب ندادی

شب و روز بگذشت و آب ندادی

شکوفه خشک

چمنزار زرد گردید

نصیب بلبلان

مرگ گردید

پروانه

ز پیله سر بر نیاورد

ز ترس تشنگی

دم بر نیاورد

عطش

با چوپان ده غریب بود

برای مردمش

او یک امید بود

گلستان را دمی تنها گذاشتم

ندانسته، به نا اهلان، وا گذاشتم

علامه اميني تعريف كرده است كه: «مدتها فكر مي كردم كه خداوند چگونه «شمر»(ملعون) را عذاب مي كند؟ و جزاي آن تشنه لبي و جگر سوختگي حضرت سيدالشهدا(ع) را چگونه به او مي دهد؟ تا اين كه شبي در عالم رويا ديدم