نوشته شده توسط : داش حسین
شنیدم گلها را آب ندادی
شب و روز بگذشت و آب ندادی
شکوفه خشک
چمنزار زرد گردید
نصیب بلبلان
مرگ گردید
پروانه
ز پیله سر بر نیاورد
ز ترس تشنگی
دم بر نیاورد
عطش
با چوپان ده غریب بود
برای مردمش
او یک امید بود
گلستان را دمی تنها گذاشتم
ندانسته، به نا اهلان، وا گذاشتم
شعر ,
,
شعر ,
سرود ,
آب ,
گلستان ,
امید ,
پروانه ,
گل ,
تشنه ,
چوپان ,
عتش آب ,
عطش آب ,
تشنگی ,
قناری ,
تصویر ,
شیر آب ,
بلبلان ,
بلبل ,
مرگ ,
نااهلان ,
غریبه ,
|
امتیاز مطلب : 40
|
تعداد امتیازدهندگان : 14
|
مجموع امتیاز : 14
تاریخ انتشار : شنبه 23 / 10 / 1384 |
نظرات ()
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
