به گزارش مشرق، « آقا بالا رمضانی» در اوایل انقلاب ، زمانی که گروهک های ضداتقلاب در کردستان آشوب می کردند ، به دست یکی از این دار و دسته های جنایت کار ، موسوم به « کومله» *اسیر شد. وی خاطرات تکان دهنده ای از ایام اسارت خود به دست ضد انقلاب نقل کرده است که یکی از هولناک ترین آن ها به این شرح است:

یک بار چند نفر از ما را برای دیدن عروسی دختر یکی از سرکردگان کومله بردند. پس از مراسم، آن عروس شیطان صفت گفت: «باید برام قربانی کنین تا به خونه شوهر برم.» دستور داده شد قربانی‌ها را بیاورند. شش نفر از مقاوم‌ترین بچه‌های بسیج اصفهان که حداکثر سنشان شاید 14 سال نمی‌شد را آوردند و تک‌تک از پشت سر، سر بریدند. آن برادران مانند مرغ سر بریده پرپر می‌زدند و آنها شادی و هلهله می‌کردند.
اما این پایان ماجرا نبود. آن دختر دوباره تقاضای قربانی کرد و این بار شش سپاهی، چهار ارتشی و دو روحانی را آوردند که این عزیزان هدیه دوستان، اقوام و آشنایان بودند، این دوازده نفر را نیز سر بریدند.
من و عده دیگری از برادران که آنها ما را برای تماشا برده بودند، به حالت بی‌هوشی و اغماء افتادیم و ما را به زندان برگرداندند. اما شنیدیم که تا پایان مراسم عروسی، 16 نفر دیگر از رزمندگان را نیز در جاهای مختلف قربانی هوسرانی شیطانی خود کرده و سر بریدند.

کومله ( کومه له) نام یکی از گروهک های ضدانقلاب با مرام مارکسیستی می باشد که در اوایل انقلاب اسلامی به مبارزه مسلحانه با جمهوری اسلامی پرداخت و جنایات بی شماری را در حق پاسداران انقلاب اسلامی و خادمان نظام برخاسته از انقلاب مرتکب شد.

برگرفته شده از:

الف

چند نمونه از بسیاری نمونه‌های قربانی شدن کودکان که اسناد آن موجود بوده و هست:

در هزاره اول پس از میلاد، در سال ۳۰۰ میلادی، اسقف آسریوس شهر سزاریا  گفت که یهودیان تمام فرق طی مراسم پوریم مسیحیان را قربانی می‌کنند.

در سال ۴۱۵ سقراط گالاستیکوس  گزارش داد که یهودیان امستا  کودکی مسیحی را به صلیب کشیده و سوراخ سوراخ کردند تا جان داد.

در ۱۰۶۷ در پراگ ۶ یهودی خون یک کودک سه ساله را کامل جمع کردند. همچنین کشف شد که این یهودیان خون این کودک را به دیگران داده‌اند، از جمله یهودیان تراویزوم.

این مقاله گذری است بر مسئله‌ای به نام قربانی انسان.

مسئله‌ای که صحبت هر روز نیست. مسئله‌ای که بسیاری نه قادر به تصور آنند، نه قادر به درک آن و نه قادر به قبول وجود و ابعاد آن. اما متاسفانه این یک واقعیت است. واقعیتی تاریخی که تا به امروز ادامه دارد. واقعیتی که به نظر می‌رسد نه تنها از شدت آن کاسته نشده، بلکه سیر صعودی عظیمی به خود گرفته و در دنیای مدرن در مقیاس‏هایی بسیار

بزرگتر انجام می‌شود.

طبق گزارش رسمی اف.بی.آی در سال ۲۰۰۰،  ۸۷۶۲۱۳ شخص در آمریکا “مفقود” شدند. ۷۵۰۰۰۰ نفر ایشان کودک بودند.